খিৰিকীৰ ফাঁকেৰে জোনাক আৰু ৰদালি – Priya Dutta

জোনাক ৰাতি খিৰিকী মেলি ;

নীলিম আকাশলৈ চাই

জোনটিক সুধিলো,

তোমাৰ নিলাজ বুকুত অযুত তৰাৰ ডলিচা;

তথাপি কিয় লুকাভাকু খেলিছা ,

হাঁহি মাৰি জোনটিয়ে কলে ;

“এইয়া মোৰ হিয়াৰ আকুলতা ডাৱৰৰ সতে তৰাৰ

প্ৰেমৰেই খেলা।।

হয়তু ভাবিছা…

নীলিম আকাশত কেনেকৈ ডাৱৰৰ ডলিচা ?

হয় অ’…. কেতিয়াবা হঠাৎ নহ’ব লগাবোৰ হৈ যায় “

জীৱনটোও এনেকুৱাই, নহয় জানো!

হাঁহি থাকোতেই অবাঞ্চিত দুখে আহি দোলা দিয়ে

কিন্তু সকলো গ্ৰহণ কৰি;

আগুৱাই যাবই লাগিব

নীলিম আকাশৰ দৰে

জীৱনৰ জয়গান গাই।।

পুনৰ পূব আকাশৰ খিৰিকী মেলি

ৰাতিপুৱাৰ ৰঙা বেলিটিক,

কৰিলোঁ প্ৰণাম।।

দিনটোৰ বাবে বিছাৰিলো

তোমাৰ আশীৰ্বাদ ;

সকলোৰে শুভ কামত তুমিয়ে সহায় হোৱা

নিশাৰ কালিমা গুচাই,

ধৰা খনি পোহৰাই তোলা।।

প্ৰতিজন মানুহৰ অন্তৰত জগাই তোলা

মানৱীয়তাৰ জয়গান ;

শেষত সুধাকণ্ঠৰ গীতৰ ভাষাৰে

” মানুহে মানুহৰ বাবে….”

প্ৰিয়া দত্ত ,১৯/০৬/২০২০

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

  ⁄  9  =  1